In 1967, na de oprichting van het bisdom Hasselt, keerde Jef na 24 jaar actief geweest te zijn als priester in het Luikse, terug naar Limburg, waar hij na al die jaren een stuk van vervreemd was. Dit op aandringen van bisschop Heusschen. Hij kreeg van hem carte blanche om zijn sociale experimenten uit Wallonië ook in Limburg op te zetten. Hij werd niet alleen kapelaan van Zwartberg, maar ook – en vooral – stichter en bezieler van Wereldscholen.

In Zwartberg woonde hij in de Zaveldriesstraat in een sociale woning van Nieuw Dak, die hem door de parochie ter beschikking was gesteld. Hij woonde in een duplex op de bovenverdieping, boven de weduwe van Jan Latos die tijdens de mijnstaking van 1966 dood geschoten werd door de rijkswacht.

In zijn kleine woning was het voortdurend een komen en gaan van mensen uit de wijk, die Jef wilden spreken. Ook jongeren kwamen hem opzoeken. Eén keer per week ging hij zwemmen met hen in het gemeentelijk zwembad. Ook de vergaderingen van de plaatselijke Wereldscholengroep hadden er plaats. Het was een bijenkorf, die zijn medewerkers af en toe ontvluchtten door de drukte. “Ik ging mij regelmatig terugtrekken op het toilet, anders werd ik gek,” aldus een medewerker.

’s Middags warmde Jef de potjes, die Jeanne had meegegeven, op en deelde het met zijn helpers en stagiaires. Eens het buurtwerk onder impuls van Jef opgestart was, introduceerde hij een wekelijkse buurtmaaltijd in het buurthuis voor alle medewerkers. Om de beurt kookte één van de buurt- en jongerenwerkers. Er was maar één regel: “wie kookt, wast niet af.” Dat waren belangrijke momenten van verbondenheid en gezellige samenhorigheid. Jef wist dat samen eten ook vitamines voor de ziel opleverden.