Jef had een bijzondere band met de Lindemanwijk in Zolder. Hij deed er na zijn pensionering haast iedere zondag de mis in het Italiaans en in het Nederlands voor de lokale gemeenschap van de cité van mijnwerkersgezinnen. Jef voelde zich thuis in dit midden. Hij had het charisma en de feeling om met mensen met een migratieachtergrond om te gaan. Jef kende de geschiedenis van de mijn en de migratie die ze op gang gebracht had in Limburg. Hij vormde een pastoraal team en nam na de mis de tijd om mensen te ontmoeten. Jef was heel graag gezien op Lindeman. Het feit dat hij zich vlot kon uiten in het Italiaans was een grote troef. Veel van de mijnwerkersvrouwen kenden haast geen Nederlands.

Jef was niet alleen vlot in het Italiaans, maar sprak en schreef ook zeer goed Frans dankzij zijn jarenlange verblijf in het Luikse, alsook Duits, Engels en een beetje Spaans. Hij had de gave van het woord en sprak zonder aarzelen een massa toe, in welke taal dan ook.

Doopsels en huwelijken van mensen uit zijn achterban, die vaak anders nooit naar de mis gingen, zegende hij. Hij had graag dat iemand hem met de auto bracht naar de plechtigheid. Zo vroeg hij eens aan zijn chauffeur van dienst om zijn muziekinstrument dat achter in de auto lag uit te pakken naar de huwelijksdienst. “Maar ik ben helemaal niet voorbereid, ik heb alleen de partituur van mijn muzieklessen bij,” zei de brave man. “Dat doet niks,” zei Jef, “speel maar iets.” Dat  was de kracht van Jef, hij kon mensen optillen en grenzen doen verleggen. Zijn geloof in de kracht van gewone mensen deed hen soms bergen verzetten.